12 julio, 2008

L' Elefant. Vía Boy-Roca

Per segon cop en la mateixa setmana tornem cap a l’Elefant a fer la Boy Roca, una via assequible que va pel mig de la trompa. L’últim dia ens vam haver de baixar pel fred q feia en ple juliol! Avui la cosa no pinta gaire bé, cel ennuvolat, vent… I a sobre la Cristina no s’ha agafat el xubasquero!! Espero no haver de tornar-nos a baixar, dos cops seria massa.
Amb una actitud màxima comencem a pujar les 600 escales q ens duran a Sant Benet tot i que en algun moment han caigut dues gotetes, m’ha costat convence’ls, però ja està. Suats i vermells arribem a peu de via. La Cristina s’aparta una mica per pixar i de sobte apareixen un parell de bocs baixant de la via del costat. Espantats per la nostra presència, arrenquen a córrer en direcció la Cristina i passen tant aprop que casi se li enduen les calcetes!
La Cristina es dispara i comença a escalar sense ni haver-nos donat temps a assegurar-la. No sabem si és la valentia o les poques ganes de trobar-se envestida per una cabra. “Total es un III sense cap xapa” ens diu. Encara no ens posat els gats quan sentim “Reunió”. El següent llarg es un quartillo molt maco, però poc equipat, el Ruben ens demostra q està fet un crack. Per picar-lo una mica ens marquem una carrera fent de segons, com estava cantat guanya la Cris (això si, jo he tret les cintes, eh!).
I ara toca escalar de debò, un llarg d’artificial molt vertical que és un 6ª+ de Sant Benet. Com la Cristina està animada decideix provar. Va apretant i casi se’l treu tot!! Però un pas se li resisteix i després de varies intentades treu el pedal. Fa molt de vent i a la reunió estem “pajaritos”. No arriba a la següent xapa i després de momentets de por, prefereix baixar. Ara és el meu torn, els primers passos els vaig traient però quan encara hem falten varies xapes per arribar a la corda, ja vaig petat i prefereixo no cansar-me molt, així que començo a acerar. I una poc més amunt, on s’ha quedat la Cris toca pedal i en amunt. Varis passos amb pedal i acerant (això és escalar :-P) i arribo a la R. Van pujant poc a poc doncs el Ruben mai a fet artifo i la Cris esta provant de segona a veure si li surt. Jo començo a tenir fred, ufff sort q veníem consciençats . Quan arriben, fem intercanvi de xubasqueros i la Cris es torna a marcar un llarg ben poc equipat, fent coco. Ja sabeu el múscul més important per escalar és el cervell.
Ja casi estem al cim, només queda un llarg de III sense equipar en teoria, que hem toca fer a mi, per anar agafant desenvoltura. Però trobo un parell de parabolts q me saben a Glòria bendita!. Al final Cim, fotos de rigor i cap avall q el cel cada cop esta més negre. Unes cerveses a Sant Benet i cagant òsties cap al cotxe perquè comença a tronar. I arribem ben justet, perquè després de fer material ja cauen les primeres gotes.




Mostra d’actitud màxima, escola cordadenca :-D

Gerard


209 comentarios:

«El más antiguo   ‹Más antiguo   201 – 209 de 209
Anónimo dijo...

Gracias por preguntar por mi.
Hace cinco semanas que no estas con nosotros princesa, y la evidencia de tu ausencia se hace cada dia más grande y más pesada.
Cuando te fuiste me quede con medio corazon, y noto como cada dia el esfuerzo de latir sin la otra mitad que eras tú se hace más pesado y más grande.
Se que no te gusta que llore, pero tu sabes bien que lo necesito.
Te echamos de menos, pero tu sonrisa es imposible dejar de verla en todas partes, tu sonrisa, tus oyuelos, a ti. Te hablo a menudo, y se que me escuchas y me contestas y me cuidas, y nos cuidas, de vez en cuando noto tu perfume y entonces sonrio feliz porque se que andas a mi lado.
Te quiero princesa, te quiero mucho mi niña. Pilar

Anónimo dijo...

Se fue la luz,
y a tientas yo buscaba
una nueva forma de entender,
mejor no digas nada.

Se fue la luz, llovió del cielo
aguas que llenan este pozo de vacío
que hay sin ti.
Se fue la luz, se fue contigo.

Volaré en los desiertos del alma,
necesito tanto, tanto, tanto de lo que perdí.
Volaré más allá de este sentido,
se fue la luz, se fue contigo.

Y volverás como un recuerdo dibujado en un papel,
todas las cosas que no te pude decir,
como contarte que sigo aquí,
que siento frío, que siento frío,
que siento frío, que siento frío.

Y volverás como un recuerdo dibujado en un papel,
todas las cosas que no te pude decir,
como contarte que sigo aquí,
que siento frío,

que siento frío.

Anónimo dijo...

hola somos un grupo de amigos que empezamos en esto de la escalada y siempre leiamos a cris en su blog pero ahora nos damiedo y tenemmos muchas dudas en saber el porque le paso eso a cris, ella iba muy segura de lo que hacia, pilar sabeis ya el verdadero motivo?
por favor contestanos
gracias

Anónimo dijo...

Besos y mucha fuerza para toda la familia. Cris guapísima no nos conocemos pero me han hablado mucho de ti, y lo siguen haciendo por una amiga en común con la que has tenido muchas risas...ella está muy orgullosa de ti pero te echa de menos y aún no puede escribir nada...no le salen las palabras...pero sabe que estás ahí...cada día, en sus pensamientos, en su corazón, en sus recuerdos.
UN BESO MUY FUERTE PARA TODA LA FAMILIA Y POR SUPUESTO UNO ENORME LLENO DE LUZ PARA TÍ.

Anónimo dijo...

No puedo contestaros a eso, sólo ella sabe lo que paso realmente, no nos han explicado que paso, porque no lo saben. Todo son suposiciones. Lo unico que puedo recomendaros es mucha prudencia y mucha tranquilidad. Cuidaros mucho. Un abrazo. Pilar

Anónimo dijo...

Ocho semanas hija, ocho semanas sin tí. Que malos son los domingos, que mala me pongo cuando llegan las doce y media, la una, no puedo superar esas horas haga lo que haga, supongo que el tiempo hara que se mitigue.
Te echo de menos hija, a veces pienso que todavia no soy consciente de tu ausencia, mi corazon no quiere admitir que no estas, pero mi cabeza me dice que es verdad.
Te encuentro en cada cosa del día a día, primero con alegria de esto o aquello, pero luego se que no estas y me invade la pena.
Tu hermana me apoya mucho, nos apoyamos las dos y te echamos mucho de menos y te queremos muchisimo.
Se que estas bien, que eres feliz, que sabes que todos te queremos mucho que estas escalando las mas hermosas montañas, que eres el angel mas bonito del cielo y que con tus alas nos proteges a todos, gracias corazón mio.
Cada noche miro el cielo y se que estas en la estrella más brillante, y te mando un beso y te sonrio porque se que tu tambien me mandas un beso y me sonries.
Te quiero princesa. Pilar

Anónimo dijo...

Cris, por mucho tiempo que pase nunca vamos a olvidarte. Tengo tu teléfono en mi móvil y no quiero borrarlo. Es como que algún día podré llamarte. Ahora eres un ángel luminoso... y nos hablas en sueños.

Te queremos mucho, chiquitina!

Anónimo dijo...

En nombre de Rikar otegi y el mio propio quisieramos dar el mas sentido pesame a la familia y amigos que por lo que veo en el blog tenía muchos. Entre ellos contaba con mi tío quien me ha puesto sobre esta triste noticia.

Esta montaña que tanto nos gusta y a la que tanto amamos nunca se dejara domar.

Un abrazo muy grande y muchos animos

Josune Bereziartu

Anónimo dijo...

Hoy, missing you...
nos vemos al final de la cuerda!

«El más antiguo ‹Más antiguo   201 – 209 de 209   Más reciente› El más reciente»